""به نام قدرت مطلق""
قبل از ورود به کنگره، هرروز که می‌گذشت بیشتر و بیشتر در تاریکی فرو میرفتم و با ناامیدی بیشتر، این سوال را هرروز، بیشتر از روز قبل از خود و خدای خود می پرسیدم: که چرا؟؟؟
که چرا من به دنیا آمده ام؟؟؟ وشاید هم گاهی حرف ویا سوالی برای خود نداشتم و فکر می کردم که این تقدیر و سرنوشت من است و باید با آن زندگی کنم تا روز مرگ ؛ نه راه پس داشتم و نه راه پیش!!!
در ذهن خود به بن بست عظیمی رسیده بودم که به من نابودی محض را نشان می داد و بس!
هیچ وقت شادی را از اعماق وجودم حس نمیکردم، آرامش را نمی شناختم و کاملا با این کلمه بیگانه شده بودم، تمام ذهنم تسخیر افکار مخربی شده بود که هیچ فایده ای برای من نداشت ؛ مثل گیردادن به این و آن وزمین و زمان، دعوا، تعقیب و چک کردن اطرافیان خود ؛ ودر خیال خودم راه درست و مستقیم را میرفتم. حتی این اواخر وبعد از حادثه ای که برای من اتفاق افتاد و من از مرگ حتمی نجات یافتم و حتی برای لحظاتی مرگ را هم تجربه کردم و مردم، ولی به خواست خدا و تلاش پزشکان دوباره به زندگی برگشته بودم؛ اما به خاطر تفکر افیونی و آلوده و حس ناامیدی که در من ایجاد شده بود، باخودم و خدای خودم میگفتم که من بیهوده هستم و خدایا چرا گذاشتی من زنده بمانم.
واین تفکرات افیونی و آلوده و همراه با حس ناامیدی، من را به سمت نابودی هل می داد.
اما با اذن وفرمان همان پروردگاری که من از آن ناامید شده بودم، چراغ کنگره 60 بر سر راه من روشن شد.
بعد از ورود به کنگره، آموزش های کنگره به من آموخت که برای انجام هر کاری در ابتدا باید فکر کنم واین تفکر، خود شروع حرکت من بود.
کنگره به من آموخت که هر قفلی کلیدی دارد و هر مشکلی راه‌حلی؛ و اینگونه ناامیدی مرا به امید تبدیل کرد. امید یعنی نیمه پر لیوان را دیدن، امید یعنی تا هستی، میتوانی تغییر کنی و با تغییر افكارت، دنیا را تغییر دهی!!
امید یعنی بدانیم که خداوند همواره ما را دوست دارد و در کنار ماست و به ما همیشه زمان میدهد که اشتباهات خود را جبران کنیم.
امید یعنی برای رسیدن اهداف و خواسته های خود، انتظار کشیدن!!
اگر ما امید داشته باشیم، میتوانیم خود را متحول کنیم.
به نظر من اشخاصی که دست به خودکشی می زنند درواقع امید خود را برای ادامه زندگی از دست داده اند. این گونه اشخاص حتی امیدشان را از قدرت مطلق از دست داده اند و قدرت و وجود خدا را باور ندارند.
از دست دادن امید، زندگی را برای هر شخصی سخت ميكند؛ به همین دلیل از ناامیدی به عنوان گناهی بزرگ و کارسازترین و بزرگترین سلاح شیطان علیه انسان
نام برده اند.
انسان ناامید، درنهایت به پوچی می رسد و دست از تلاش برای حل مشکلات برمیدارد.
اما آیا فقط امید داشتن به تنهایی میتواند مشکلات من را حل کند. اینجا بود که کنگره به من آموخت اعتیاد یک بیماری است و قابل درمان.
به من آموخت که در راه درمان این بیماری باید مثل چشمه روان باشم،نه مثل مرداب؛ و برای حل مشکلم سعی وتلاش کنم، حرکت کنم تا به گنداب تبدیل نشوم.
به من آموخت که باید بدانم که بیهوده آفریده نشده ام؛نه تنها من!!!بلکه آفرینش هیچ مخلوقی به جهت بیهودگی نبوده است. چراکه، خداوند من انسان را به عنوان اشرف مخلوقاتش و جانشین خود بر روی زمین خلق کرد و به من اختیار داد تا بر سر دوراهی‌ها، مسیر خودم را، درست و بادقت انتخاب کنم؛ دوراهی‌هایی که در زندگی همه انسان ها بوده و هست و خواهد بود.
ومن مهدی، راه غلط را انتخاب کردم، وارد گذرگاه هایی شدم که اگرچه جانم را تا لبه پرتگاه نابودی برد،اما به خواست خدا و با روشن شدن چراغ کنگره بر سر راهم، همه آن تلخی ها و تاریکی‌ها، همه و همه جرقه ای شد برای درک و فهم عظمت روشنایی ها.
از روزی که به کنگره آمدم، زندگی من مثل شب و روز تغییر کرده و دیگر هیچ اثری از آن ناامیدی،دعوا، بی اعتمادی و هر چیزی که زندگی مرا مختل می کرد، وجود ندارد.
درحال حاضر اول از خداوند تشکر میکنم و امیدوارم بتوانم بندگی او را به جا آورم. سپس از آقای مهندس دژاکام تشکر میکنم که راه را بر ما راه گم کردگان نشان دادند و از راهنمای خوب خودم که مانند پدری صبور برای من و بقیه دوستانم بوده و هست، تشکر میکنم ؛ چون این افراد به من و خانواده ام، آرامش، شادی، شور و امید و سرزندگی را هدیه دادند.
پایان
نویسنده :مسافر مهدی سوقندی رهجوی آقای علی اسماعیلی از لژیون شماره 2نیشابور
موضوعات مرتبط:
دل نوشته مسافران
